zaufaj sobie jeszcze raz!

"To był Twój ostatni skok, 

utrata snów, bez chorych rąk

porządek jest i już go nie ma, 

nie liczysz siebie, a trzeba!"

okey.

więc działanie jest chyba lekarstwem na wszystko ;)

wysłałam z milion maili w poszukiwaniu komendantki obozu xD 

powtarzając się z poprzedniej notki:

"nie ważne co złego zrobiliśmy, ważne co zrobimy z tym co zrobiliśmy"

z tytułu: "zaufaj sobie jeszcze raz!" -> więc ufam Ci! ufam Ci Dominiko!

Nie zawiedź mnie więcej!

coś jeszcze. wiem, że jestem idiotką. a najgorsze wcale nie jest to że zawiodłam siebie. najgorsza jest pogarda ze strony przyjaciół, którą czuję... a może przesadzam i jest to tylko bezsilność? już nawet brak im słów na mnie... jakie to przykre! ale mimo to są ze mną... wiem.

mam wobec tego dwie sprzeczne reakcje:

~z jednej strony bunt - gdzieś we mnie coś krzyczy, jakim prawem mnie oceniacie? nikt nie może mnie sądzić.

~z drugiej zaś pokora - prześwidaczenie, że przecież mam dokładnie to na co zasługuję. nawet chyba w dość lekkiej odsłonie. i świadomość, że gdybym stała z boku, patrzyłabym na siebie właśnie w ten sposób. w sumie... nawet nie muszę stać z boku. i tak patrzę na siebie z politowaniem... 

ta pokora... xD

kurcze. dawno tak lekko mi się tu nie pisało. pozdrawiam tych, którzy cokolwiek zrozumieli ;)

i tak na koniec z mojego ulubionego listu autorstwa mojego ulubionego świętego, który notabene jest nawróconym wielkim grzeszniekiem:

"moc bowiem w słabości się doskonali"  

  2 Kor 12,9b

peace!