Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo... 

Dlaczego w życiu nie może być łatwo?! 

Zaczyna mnie to przerażać. Chciałabym bardzo wrócić do czasów gdy wszystko było prostsze, gdy niektóre rzeczy mnie nie dotyczyły. Nie chcę być dorosła. Dlaczego nie mogę przed tym uciec? Odwrócić się i po prostu odejść. Dlaczego muszę stać z tym wszystkim twarzą w twarz i dokonywać wyborów, decyzji... Nie wiem jakie podjąć. Nie wiem! Skąd mam wiedzieć? Mam strzelać, po omacku wybierać, licząc że to słuszna decyzja? Przecież to chore. Jak to robią wszyscy ludzie na świecie? 

Tęsknię za tą Dominiką z czerwca, bardziej poukładaną, ideową, zdecydowaną... której mogłam ufać. Tęsknię za nią, a wiem, że ona już nie wróci.

Wrócił mój żal. I chociaż razem z nim przyszły łzy, ból, poczucie beznadziejności, bezsilności i porażki, to jednak powitałam go z radością, a nawet ulgą. Bez niego czułam się jakoś nieswojo, obco, jak nie ja.

***

Myślę o Tobie.

Myślę za każdym razem gdy

klawiatura mojego telefonu

blokuje się automatycznie,

gdy otwieram lodówkę,

gdy wchodzę do mojego pokoju...

 Tyle.