stoicyzm

zdjęcie sprawia wrażenie nieco ponurego, a przynajmniej ja odbieram w taki sposób bijący od niego nastrój. kompletnie nie wpisuje się w mój własny, bo daleka jestem od pogrążania się w mętnych korytarzach myśli. wręcz przeciwnie. jest w porządku, nie dzieje się nic spektakularnego. nie jestem ani zrozpaczona, ani obojętna. jestem gdzieś pomiędzy dwoma skrajnymi przestrzeniami różnorakich emocji, przepełnia mnie spokój. a ja tęsknię do trzęsień ziemi. a przynajmniej połowicznie. całą sobą pragnę doświadczyć całego spektrum odczuć i wrażeń, bo już nie jestem w stanie sobie przypomnieć, kiedy ostatnio targały mną silniejsze emocje. przyjemnie jest zanurzać się we wspomnieniach, skoncentrowanych wokół rodzącego się zainteresowania drugą osobą, tego wyjątkowego rodzaju stresu i radości, wzmagającego mrowienie w samym środku żołądka i serca. już od tak dawna nie czułam w swoich żyłach rozpędzonej do granic szaleństwa adrenaliny, nie przeżywałam końca relacji. po prostu dryfuję gdzieś pomiędzy, w tak bezpiecznej przestrzeni. muszę przyznać, że przez ostatnie lata nic nie przyciągało mnie na tyle, by dać się temu porwać i zatracić się w swobodnym nurcie wydarzeń. chciałabym znów spędzać czas z bliskimi osobami, które rozumieją mnie i akceptują - rzecz jasna, z wzajemnością. póki co, musi wystarczyć mi namiastka dawnej euforii, stop klatki wspólnych spotkań i historie, które dalej napawają mnie nie tylko zachwytem, ale także buchającą od nich energią. to nie jest kwestia samej dorosłości, głęboko wierzę, że jeszcze spotka mnie to wszystko, za czym tęsknię i czego tak uporczywie łaknę. każdy dług karmiczny ma swoje granice, a ja czuję, że swój własny udało mi się już dawno spłacić. czekam na te wspanialsze dni, mimo tego, że te obecne nie należą do złych. są wygodne, ale nie zawsze chce się tego rodzaju wygody. nie uznaję stoicyzmu. chcę więcej.