# 690

miałeś kiedyś tak, że starasz się,
myślisz że znowu wszystko się układa,
zaczynasz mieć znowu nadzieję,
łudzisz się, że może być tak jak kiedyś,
naprawdę zaczyna ci się układać,
zaczynasz w końcu jakoś żyć po tych
tygodniach, miesiącach gównianego
uczucia, jakiegoś braku, który w tobie ciągle siedzi.
i co? i przekonujesz się, że to chyba nie to 
na co wygląda, zaczynasz powoli rozumieć,
że nie chcesz być tak traktowany, 
że po mimo szkód jakie wyrządziłeś,
błędów jakie popełniłeś, po prostu na to nie zasługujesz.
jest tak, że boli cię to wszystko, te wypowiedziane/napisane
słowa, uderzają w ciebie na nowo, każde z nich osobno,
robi jakąś ranę w twoim sercu, czy gdziekolwiek w twoim ciele,
byle by było odczuwalne, byle by dawało o sobie znać.
obiecujesz sobie za każdym kolejnym razem, 
że jest  dosyć łez, że łzy które wylewasz
nie powinny mieć miejsca, że powinieneś być twardy
i po prostu "nie ryczeć jak jakaś luźna guma" przy każdej
okazji przez którą poczułeś się nikim,
ale co? nie wychodzi ci to,
za każdym razem boli tak samo,
za każdym razem pojawiają się łzy,
jebane łzy, których nie chcesz nikomu pokazać,
udajesz, ze jest ok, żeby nie tłumaczyc,
co cie tak naprawdę boli,
czym jest to co cię krzywdzi i zabija od środka,
żeby po prostu nie odpowiadać na tyle zbędnych pytań,
które nic nie dadzą tobie a tym bardziej osobie,
która się o tym dowie,
bo to twój problem, tylko ty wiesz co tak naprawdę odczuwasz.
i tak nie słuchasz osób bliskich dla ciebie,
chociaż wiesz, że mają racje, że powinieneś dać sobie spokój,
mówisz, że chcesz sobie z tym poradzić, że będzie lepiej
gdy zrobisz tak jak ci mowią, a robisz zupełnie inaczej,
tak jak zawsze, znowu błędne koło, bo masz nadzieje,
bo sie łudzisz, bo myślisz, że możesz wszystko naprawić.
że to jest właśnie to najsilniejsze uczucie,
które przetrwa wszystko, że te ciężkie chwile
są wszędzie, przechodzi je kazdy, i  to przezwycięża,
to dlaczego ty masz nie dać rady? no dlaczego?
masz taki metlik w głowie, że nie wiesz już co sądzić,
powoli zamykasz się w sobie, 
nie masz ochoty na nic, bo nic ci nie sprawia przyjemności,
nawet już nie masz ochoty spędzać swojego czasu
w towarzystwie, bo wolisz siedzieć sam,
myśleć o tym wszystkim, dołować się i zadręczać,
chociaż nie wiesz po co.
myślisz, ze tak będzie lepiej,
błagasz o powrót tych chwil,
których nikt ci nigdy nie zabierze
a po prostu ich już nie ma,
przypoinasz sobie te wszystkie piękne słowa,
które usłyszałeś/przeczytałeś od osoby która jest dla
ciebie kimś bardzo ważym, a te słowa tylko umacniały to uczucie,
osoba stawała się jeszcze bardzej wyjątkowa dla ciebie.
pragniesz, zeby było dobrze, żeby w końcu wszystko się ułożyło,
żeby twoje życie było jak z jakiejś bajki,
ale niestety księżniczko, to nie jest bajka,
to jest twoje pierdolone życie w którym już
się tyle wycierpiałaś i masz dosyć wszystkiego.
i nei masz pojęcia dlaczego tak się dzieje,
czym sobie zasłużyłeś.
siedzi w tobie uczucie, które chciałabyś żeby ktoś zrozumiał,
a raczej nie ktoś tylko ta konkretna osoba,
ta osoba dla której tyle poświęciłeś,
dla której sie starasz, nawet po tym
że cię skrzywdziła wydawało by się że najbardziej n