niezmiennie

to okropne nie umieć nazwać swoich uczuć. nie wiedzieć kim się tak naprawdę jest. nie znać swojego celu w życiu. okropne. naprawdę.

wciąż wewnętrznie przeżywam te upadki i krótkotrwałe, niczego nie wynagradzające, wręcz śmieszne uniesienia. wiem,że moje szczęście nie potrwa długo. o ile to w ogóle jest szczęście, bo tak naprawdę chyba już zapomniałam czym ono jest. jestem pusta. jestem wewnętrznie pusta. mogłabym nie spać. nie jeść. nie wstawać rano. i nie zapierdalać przez 8 godzin. nie wracać do domu. nie sprzątać. nie odbierać telefonów. nie mieć kontaktu ze światem. nie widziałabym różnicy, naprawdę. co się do cholery dzieje!

znów coś jest ze mną nie tak. znów moja psycha płata mi figle. a ja nie mogę temu zapobiec. mogę co najwyżej o tym napisać. może będę przestrogą. bójcie się. naprawdę się bójcie przechodzić przez to, przez co przechodzę ja w tym momencie. ja w ogóle jestem człowiekiem? ja w ogóle jestem przez kogoś zauważana? nie chcę żyć i nie chcę umierać. kocham mojego psychofaga i go nienawidzę. tęsknię za nim i mam ochotę go zabić, za to, co ze mnie zrobił. chyba kupię psa.

 Y.