Gdy byłam mała uwielbiałam kolczyki naklejki. Były w czipsach ale mi bardzo rzadko się trafiały. Mialam może ze 3 pary. Byłam smutna, bo koleżanki miały ich więcej i zawsze wyglądały jak księżniczki. Ja w moich wyglądałam brzydko. Siedziałam raz u mojej siostry ciotecznej, ona była księżniczką, miała bardzo dużo kolczyków. Postanowiłam jej ukraść, dwie pary. Nie miałam wprawy w zabieraniu komukolwiek kolczyków więc gdy wyszła z pokoju szybko je wzięłam i przykleiłam na uszy. Przez kilkanaście sekund czułam się królowa, nie myślałam o niczym. Tylko o tym, że wyglądam pięknie. Gdy już wróciłam do domu, mama zauważyła, że jestem księżniczką więc kazała zwrócić kolczyki. Płakałam wtedy strasznie, przez kilka godzin. Później poszłam, przytrzymując się ścian. Nie chciałam ich oddawać. Bez nich traciłam wartość, choć pewnie bez czipsów kosztowałyby jakieś 20 groszy. Płakałam gdy ciotka nazwała mnie złodziejką, płakałam gdy je odklejałam i oddawałam siostrze. Płakałam przez całą noc, myśląc, że już nigdy nie poczuje się piękna. Gdy kiedyś pijąc piwo z R i opowiadałam mu o tym, powiedział, że zamordowałby ciotkę i siostrę i zabrał jej te wszystkie kolczyki obkleił mnie całą, żebym znów była księżniczką a za moment zaczął się śmiać i powiedział, że mi to niepotrzebne bo i tak jestem śliczna. Był pijany, ja nie jestem księżniczką, tłumaczyłam mu to dużo razy, nie rozumiał.