2.

Ze wszystkich stron wyciągają się do mnie ciekawskie palce ludzi, bezczelnie

dotykają mojej skóry i zostawiają na niej tłuste ślady. Towarzyszy im śmiech

dźwięczący tylko w moich uszach, a czasami pełne kpiny spojrzenia zauważalne

wyłącznie dla mnie. Nie wiem, dokąd uciec, bo dosięgają mnie wszędzie.

Od czoła aż po stopy wyrytą mam ich przykrą ścieżkę i nic nie zdoła jej zetrzeć.

Nawet delikatne muśnięcia opuszków tych, których kocham całym sercem, ranią

mnie niczym rzucane kamienie. Czuję się tak, jakby naprawdę leżały wokół

moich stóp, więc próbuję podnosić je i odrzucać, a później z żalem patrzę

na krwawe ślady, które zostawiają na ludzkich skroniach. Nigdy nie chciałam

sprawiać bólu, ale paraliżuje mnie strach, a podobno najlepszą obroną jest atak.