Słyszę...

Kola czasu, znów sama przed łóżkiem.
Kiedy wczoraj na nim całowałeś mnie czule.
Smutek, złość, zamęt..
Uczucia bez koloru, oczy zapłakane.
Słuchasz tego, a nie wiesz co mam w środku.
Jesteś słuchaczem, ja graczem w przegranej i stracie.
Igiełki przechodzą serce, wzrok na podłogę skierowany.
Głowa zwieszona nisko, nie ma Cię już- nie gramy..
Dzisiaj byłeś blisko, teraz za murami.
Czas płynie, ucieka, a my za sterami.
Jak słuchać mam że będzie dobrze?
Ja wogóle nie słucham, w smutku tylko rosnę.
Tyle dni, nauka, czuć było wiosne.
Nagle zima puka i niestety jej otworzę.
Przyzwyczajenie struga mi kolejną walkę.
Ujemny bilans, brak sił by łzy zatrzeć.
Ile trwać mam w takim stanie?
Boże pomóż...WOŁAM... i słyszę ciszy lamęt.
Gdzie jesteście wszyscy co podniesioną głową-
Mówicie mi słowa pustrze z każdą dobą.
Gdzie jesteście wy co mnie podnosiliście-
Gdy upadłam zbyt nisko, serce przytuliliście.
Gdzie jesteś TY co jesteś całym życiem-
Bądź nim lub je oddaj..słyszysz mego serca bicie?



Wiersz mój.. zdjęcie też sama robiłam..iii wogóle źle mi.. to tyle.