?

Zdjęcie robiła Kamczi.

^{Nie rozumiem. Nie rozumiem, kiedy to wszystko się stało. Mam wrażenie, że przez najbliższy miniony czas w kółko miałam zamknięte oczy. Nie rozumiem zachowania niktórych osób, które były mi bliskie. Nie rozumiem szufladkowania i tych setek tabliczek, które mam przyczepione do pleców lub czoła. To ironicznie śmieszne, to niedojrzałe i miałkie.}

^{Mimo tego, że obiecałam sama sobie już więcej się nie ranić, to nie potrafię. Największą ironią jest fakt, że nawet w najgorszym momencie mojego życia, On byłby pierwszą i zapewnie jedyną, osobą do której zdecydowałabym się uśmiechnąć.}

^{Mimo tego, że trenuję taktykę nie myślenia, dokładnie wiem, jak bolą ciosy zadane przez samą siebie. Mimo wszystko, uwielbiam tą delikatną formę sadyzmu. Karcę siebie za to, co powinnam robić i jak bardzo się starać, a nie potrafiłam. Właśnie wtedy dochodzi do mnie, że bliskość drugiej osoby przepełniona uczuciem jest ważniejsza, niczym ta cholerna kawa każdego ranka. Ta która daje mi energię na każdy, nawet najpłytrzy i najbardziej wyćwiczony uśmieh w ciągu dnia, bo to ja straciłam Ciebie, a Ty umarłeś mnie, życie.}