Morski Potwór

Kiedyś wymyśliłem sobie potwora z morza!

Jest to ostatni z tego gatunku potworów na świecie, jest największy ze wszystkich istot, żyje już w samotności 1200 lat i wie, że będzie tak żył jeszcze długo. Teraz znalazł sobie pustą plażę na jednej z wysepek Oceanii, wyszedł na nią i płacze.

Potwór płacze nie tylko z powodu samotności. A właściwie chodzi tu raczej o to, że samotność - tak jak rozumieją ją ludzie - jest tylko jedną ze stron podstawowego problemu jego życia. Tym problemem jest uwięzienie w świecie bez złudzeń. Ludzie tworzą sobie złudzenia - że są bardziej mądrzy, albo ważni, albo potrzebni, bądź muszą coś udowodnić, lub zrobić niezwykłego - i to daje im siłę do życia. Gdyby nie mieli tych złudzeń, ich życie straciłoby sens. Potwór nie ma co udowadniać (bo przed kim?).

Ludzie myślą, że samotność polega na braku bliskiej osoby. Ale tak nie jest. Samotność w większym stopniu polega na świadomości, że nie ma możliwości dzielenia się życiem z kimś innym. Można być samotnym w tłumie, w rodzinie, wśród przyjaciół. Samotnym stanie się też każdy, kto wyrośnie ponad przestrzeń banału życiowego. Bo łatwo jest stworzyć sobie iluzję dzielenia się myślami, a do tego nie potrafimy odróżnić znaczenia naszych myśli od cudzych. Wtedy wystarczą proste gesty, oklepane zwroty i deklaracje "bycia razem". Wystarczą... dopóki nie spytamy się o ich rzeczywisty sens, o istotę.

Może więc lepiej nie myśleć za wiele, nie zadawać zbyt dogłębnych pytań?

Ale z drugiej strony, czy człowiekowi który czuje obok siebie wielki, wspaniały świat wzniosłych idei i prawdziwie głębokich uczuć to można wytłumaczyć, aby poprzestał na banale i okłamywaniu się w imię wygody psychicznej? Chyba jednak jest tak, że kto raz ujrzał ten wspaniały świat, skosztował prawdziwej przyjaźni i miłości, to i tak o nim nie zapomni. Jedyne co można by zrobić, to może zoperować mózg albo zabić zabić takiego człowieka.

Dlatego ten potwór jest samotny na zawsze. Nie znajdzie nikogo, kto go zrozumie, kto zada mu sensowne pytanie, sprzeciwi się inaczej niż mocą ignorancji lub przekory.

Nie ma nadziei dla potwora z mojego obrazka!

P.S. Dla mnie złudzenie czy nie? ... świat i tak jest piękny. Mam prawdziwych przyjaciół i osoby na których moge polegać... i to właśnie z nimi dziele życie. Oni dla mnie nie są złudzeniem. Nie jestem jak inni ludzie i cieszy mnie to. Nie do wszystkiego podchodze względem swego ego. Dla mnie... i mam pewność że również dla mych bliskich jeszcze jest nadzieja.