gra z życiem

Bo tu chodzi o to by śmiac się podczas gdy inni płaczą i płakac gdy inni śmieją się, nie chodzi o to by byc kopią, klonem lub czyimś tłem, ale o to by byc dla kogoś wzorem, dla siebie przyjacielem a dla bliskich oparciem. Ludziom trudno jest uwierzyc w to, że są wyjatkowi. Niektórzy wolą przyglądac się tym bardziej rozchwytywanym, wzorowac się na ich życiu, by swoje trochę urozmaicic. Tak naprawdę nie zdają sobie sprawy, że to oni noszą skarb który jest tak bardzo rozchwytywany, a ich życie jest wzorem dla innych. Czemu wszystko jest jednym wielkim kołem powtórzeń i błedów. Człowiek uczy się na nich, ale czy ta nauka nie polega na wybaczaniu, na ponownym wchodzeniu jeszcze raz i kolejny do tej samej rzeki. Sądzę, że ludzie tłumaczą siebie przed samym sobą by ich zachowania stawały się mniej obłudne, lub po prostu ludzkie. Wydaje nam się, że nic nie osiągneliśmy, podczas gdy inni są mistrzami w swoich dziedzinach, wydaje nam się, że jesteśmy do niczego, podczas gdy inni są silni i śmiało walczą o swoje, ale byc może, zbyt wysokim kosztem. Czasem czuje duży mętlik w głowie i zostaje on opanowany gdy wybiegajac marzeniami wprzód zdaje sobię sprawę, że tak wiele mam, a tak mało doceniam. Dla kogoś zdrowie to największe marzenie, o którym myśli codziennie, ja zastanawiam się nad nim gdy coś mi się stanie i cierpie, dla kogoś umiejętnosc pisania to cel dla mnie błachostka która jest czymś normlanym bo przecież 'wszyscy' potrafimy pisac. Pytanie czy patrzymy przez pryzmat wszystkich ludzi?

A teraz wakacje, na które tak czekałam, o których marzyłam, a teraz tak na serio są częścią smutków, no bo przecież tęskno za tymi ludźmi.  Wyjazd zaplanowany a Kraków już w przyszłym tygodniu zostanie po długich miesiacach zapomnienia, znów odwiedzony. Dobranoc :)!