bardzo źle jest użalać się nad sobą..

zewsząd słyszymy, że nie można się załamywać, że zawsze może być gorzej..

wpaja nam się do głowy, że mimo wszystko tak musi być..

z czasem dół minie i że będzie dobrze.

Uporczywie wmawiamy sobie pozytywne myśli.

Jest nam źle, chcemy krzyczeć i uciekać jak najdalej od rzeczywistości..

choć przecież wiemy, że to nie ma sensu..

przeszłość zawsze nas dogania.

robimy krok w przód i dwa do tyłu.

Ja stanęłam w miejscu, nie potrafię zrobić kroku na przód.

Za wiele rzeczy mnie przytłacza...

Wspomnienia o nim na każdym kroku.

 I ta myśl: dlaczego nie wybrał mnie?

co ze mną jest nie tak?

dlaczego jestem tą gorszą?

To zaniża naszą samoocenę...

sprawia, że przestajemy wierzyć w siebie...

Wiara, nadzieja a tym bardziej miłość boli...

Stajemy się jak zoombie, pozbawieni uczuć, marzeń, ciepła...

uciekamy od tego bólu, przygryzamy wargi, powtarzamy sobie: nigdy więcej...

Jesteśmy zgryźliwi, smutni, szarzy.. boimy się zaufać, boimy się nowych ran...

wygarnełam. jestem z siebie dumna.