wracając sama do domu.na telefonie była godzina 20:48

mijałam te cholerne miejsca , które wywoływały we mnie te najpiękniejsze wspomnienia.

ta ławka... pierwszy raz wtuleni w siebie... udzielenie ślubu przez pana D. ehh....

chciałabym móc przejść tamtędy nie myśląc o tym.

nie da się. cholera nie da.

zbyt wiele szczęśliwych chwil, o których nie potrafię, a może zwyczajnie nie chcę zapomnieć?

wszystko naprawić.

wszystko zacząć od nowa.

żeby znowu wszyscy widzieli jak tryska ode mnie szczęście. i mi tego zazdrościli.

hmmm....

wiem... nigdy ! Nigdy ! NIGDY !?

nie będzie tak jak dawniej.

wmów sobie, że to kwestia przyzwyczajenia.

ALE !

do czegoś takiego jednak trudno się przyzwyczaić.

miała tysiąc myśli w jednej chwili i niewiele czasu by zrobić cokolwiek.

zapominam.

ZapominaM.

ZAPOMINAM !

eeee tam.

podobno czas leczy.

alee jest lepiej niż było ;)

wy ;**