Płonie ognisko i szumią knieje,
drużynowy jest wśród nas 
Opowiada starodawne dzieje,
bohaterski wskrzesza czas.

O rycerstwie znad kresowych stanic
O obrońcach naszych polskich granic
A ponad nami wiatr szumny wieje
i dębowy huczy las.

Już do odwrotu głos trąbki wzywa,
alarmując ze wszech stron
Wstaje wiara w ordynku szczęśliwa.
Serca biją w zgodny ton.

Każda twarz się uniesieniem płoni
Każdy laskę krzepko dzierży w dłoni
A z młodzieńczej się piersi wyrywa
pieśń potężna pieśń jak dzwon.

bo każde ognisko dla każdego z nas

ma w sobie coś z obrzędowości,

każdy z nas wtedy rozmyśla, myśli, marzy.

obieramy sobie wtedy rozmaite cele.

więc skąd biorą się chwile kiedy nic nie da się zrobić,

wymyślić... jednym słowem ...brak słów...

pozdrawiam