Jak ten (...) domek z kart.

Znowu plan rozpadł się jak ten cholerny domek z kart. Miałeś nadzieję , że może tym razem się uda. Czujesz złość, którą starasz się zagłuszyć głośną muzyką puszczoną w swoich słuchawkach. Jednak myśli mimo to karcą się, że uwierzyły któryś raz z kolei. Chodzisz w kółko po całym pokoju zastanawiając sie czy w ogóle jest sens wychodzić z domu. Czy w ogóle poza nim jest coś niezwykłego nie pozwalającego spowrotem wrócić do zamkniętego na cztery spusty domu. Chcesz sprawdzić, mimo to boisz się. Zostajesz w domu. Nie masz sił już na nic, siadasz na podłodze i podkulasz nogi. Dzwonią, nie odbierasz. Piszą, nie odpisujesz.Jesteś po raz kolejny zawiedziony. Coraz większy mętlik masz w głowie, pogłaśniasz muzykę. To nic nie daję, czujesz się jeszcze gorzej. Rzucasz pierwszą rzeczą napotkaną pod ręką o ścianę, chwilę później lądują już tam następne. Jak długo potrafisz ukrywać, że u Ciebie wszystko w porządku? Jak długo będziesz okłamywał swoich przyjaciół i samego siebie? Za dnia jesteś wesoły, pełnym wigoru człowiekiem. W nocy płaczesz , wspominasz złe jak i te dobre wspomnienia, które się już nie powtórzą. Dusisz to w sobie i to sprawia, że odsuwasz się od rzeczywistości.