http://www.youtube.com/watch?v=lAF8D0ugyVk

nie mam już siły słuchać tej piosenki. boże, tak właśnie sobie float down the Liffey. tylko, że Liffey jest 5 miliardów kilometrów ode mnie. wszystko jest 5 milardów kilometrów ode mnie. a mimo tego, nie mam dokąd wracać. absolutnie. donikąd. i co, tak sobie będe szukać całe życie. chyba jednak chciałabym już znaleźć. i żeby wszyscy tam byli. gdzie jest całe moje szczęście. w tylu różnych miejscach, że jak chciałabym je odzyskać, to nie wiedziałabym nawet dokąd się udać. no i co ja teraz mam zrobić.

nigdy w życiu tak bardzo nie chciałam świąt. będę 'w domu' za 19 dni. to jest tak piękne, że aż mi serce mocniej zabiło, kiedy to napisałam. i tak sobie przekroczę próg mojego domu, ucałuję psa, i moim jedynym marzeniem będzie zapewne spać przez tydzień, z przerwami na moją mamę przynoszącą mi pierogi ruskie.

jestem tak strasznie zmęczona, i nie mam czasu, siły ani ochoty