Od rozstania do zmartwychwstania

Czasem coś w nas umiera i uparcie nie chce zmartwychwstać. A czasem sami to zabijamy (świadomie lub nie), dziwiąc się jak idioci, dlaczego potem nie może być jak wcześniej. Bo przecież nie może, prawda? Nie jesteśmy w stanie skopiować przeszłości i wkleić jej w teraźniejszość, ponieważ nosimy ze sobą ogromny bagaż doświadczeń wzbogacony o nowe przeżycia. 

Dlatego mi smutno. Dziś. Przedwczoraj. Dwa tygodnie temu i prawdopodobnie w przyszły piątek.

Rankiem, otwierając powoli oczy, nie uśmiechnę się z błogim zapytaniem na ustach, czy już nie śpisz. Ominie mnie przyjemnie świdrująca umysł myśl, że pewnie już dawno wstałeś, przecież zawsze podnosisz się z pościeli wcześniej, samotnie zmierzając się z budzącym się słońcem, oczekując na odzew z mojej strony. Ponieważ zniknęły poranki, gdy obustronne umilenie początku dnia było jego najważniejszą częścią. Jakoś rozproszyła się subtelna mgiełka komplementów, cichych szeptów pomieszanych z urokiem prostej czcionki, z której tyle czerpałam - teraz czuję się jak paskudny pasożyt. Zdesperowany pasożyt po utracie żywiciela, który nagle się zbuntował i sobie poszedł. Zupełnie nagle. Ot, gorszy dzień. Drugi, trzeci, dziesiąty. I poleciało. 

Jak mogłam upaść tak nisko w Twoich myślach? Boże, co za przeszywający wstyd, zawód, smutek. 

Ale gdy ktoś nas odrzuca, nie oznacza, że nie potrzebuje już naszej troski. Czasem warto pomóc rozwinąć się jakimś dobrym uczuciom. Jak widać moja droga roślina (Krystian) dała radę. Otoczona właściwą opieką stała się nie tylko wspaniałym, lecz także pięknym okazem. Tobie też jeszcze pomogę, czuję to. Nie wiem jakim sposobem, jednak prześladuje mnie takie cholerne przekonanie. Dziś zasypujesz nasz grób opadłymi liśćmi, ja zaś jutro ponownie odgarnę ziemię czarną jak Twa spragniona światła źrenica... 

Taka droga od rozstania do zmartwychwstania, kochani.