lalala

Szukamy szczęścia, oddajemy każdą cząstkę siebie, żeby go doznać. Potem coś się psuje, wszystko się kończy, tracimy wiarę w dobro, w ludzi. Następnie znów coś nas zaskakuje i czujemy się szczęśliwi, co po chwili znowu się wali i zostajemy z niczym. Znów się przeklinamy za to, że popełniamy te same błędy, a wcale się na nich nie uczymy. Mamy nadzieję, która powoli wygasa. Tkwimy w błędnym kole.

    Wszyscy potrzebujemy osoby, która da nam poczucie bezpieczeństwa, wsparcia i szczęścia.  Ale bronimy się przed wszystkim. Odpychamy od siebie ludzi bojąc się kolejnego rozczarowania. Próbujemy żyć jakby jutra miało nie być. Pijemy, palimy, niszczymy się. Czujemy się wtedy lepiej, ale tylko na chwilę. Potem znów wraca rzeczywistość. Nic nie trwa wiecznie, wiemy to przecież, ale jednak jest ta nadzieja, że to się nie skończy. Stajemy się zimni i skryci z zewnątrz, a w środku jesteśmy wciąż tymi samymi, słabymi ludźmi.

   Ale jest przecież tyle dobrych rzeczy i ludzi. Tylko musimy mieć tę nadzieję, wiarę. Stawać na nogi i iść przed siebie. Ciężko, ale 'nikt nie mówił, że będzie łatwo'. Ja zawsze byłam i będę osobą wierzącą w happy endy, w dobro, w ludzi i będę miała nadzieję do końca. Trochę niepoważnie? Ale co innego robić. Nic nie jest piękniejsze od marzeń i celów, które pchają nas do przodu. Będziemy myśleć o tym co było i znów krążyć w kółko, ale powoli będzie się wszystko zmieniać i będziemy stawiać kroki do przodu mimo wszystko.  Uśmiech ;) 

Ile razy straciłeś coś?
Ile razy wierzyłeś, że coś już znalazłeś?
Powiedz mi kiedy znów to odnajdziesz