POKUSY (Część III)

Rano mama odwozi go samochodem do szkoły.

-  Śnił mi się raj - mówi Michał. - Ale nie było w nim Adama.

-  Pewnie uciekł w obawie przed karą - śmieje się Grażyna. - Mężczyźni są na ogół tchórzliwsi od kobiet.

Ja nie jestem tchórzliwszy - powtarza sobie Michał. I kiedy po południu Natasza ogląda telewizję, otwiera drewniane pudełko, zawsze pełne papierosów, wyjmuje jednego i biegnie do swojego pokoju. Zapomniał o zapalniczce. Znajduje ją w końcu w pokoju rodziców. Ale serial już się skończył i Natasza idzie z nim do parku.

Wieje chłodny wiatr, niebem pędzą ciemne ciężkie chmury.

-  Wracajmy...   -  nudzi   Michał.   -  Zaraz   spadnie deszcz.

-  Nie jesteś z cukru - odpowiada Natasza.

-  Ale mogę się przeziębić... - Pociąga nosem, udając katar.

-  Przeziębisz się, jak będziesz w kółko siedział w domu - mówi Natka, ale zawracają. - Po powrocie włączę ci saunę, żebyś się rozgrzał.

-  Pójdziesz ze mną do sauny? - dopytuje chłopiec.

Chodzi do sauny z rodzicami i Jackiem, ale nigdy z nią.

-  Nie... - Natasza kręci głową.

- Dlaczego? - drąży Michał. Natka próbuje zmienić temat, ale nie daje za wygraną. - Wstydzisz się być na golasa?

Natasza śmieje się, próbuje wszystko obrócić w żart, ale Michał swoje wie i nie daje mu to spokoju. Nagle to, jak wygląda Natka bez ubrania, wydaje mu się bardzo ciekawe.

- Sam nie chcę iść do sauny - oznajmia w domu. - Pogram na komputerze... - I biegnie do swojego pokoju.

Zamyka drzwi, przez chwilę nasłuchuje, a potem sięga po papierosa. Wkłada go między dwa palce, jak to robi mama, zapala zapalniczkę, ale ten nie chce się zajarzyć. Ach, prawda, muszę się zaciągnąć - przypomina sobie Michał i wsuwa go do buzi. Po chwili czuje gryzący dym, krztusi się i kaszle, nie może przestać. Zaraz przyleci tu Natasza... Nie wie, co zrobić z papierosem. Otwiera okno i wyrzuca go na trawnik. W głowie mu się kręci. Że też mama to lubi - myśli ze zdumieniem. Teraz już wie, dlaczego Jacek robi sobie własne. Może mi da kiedyś spróbować, jak go poproszę - przemyka mu przez głowę, chociaż nie bardzo w to wierzy.

Anna Onichimowska, Hera, moja miłość