NATASZA (Część III)

Natasza jest tu już dwa lata. Co trzy miesiące jeździ do swoich. Czasem myśli, jak by to było, gdyby oni ją odwiedzili. Jura i Sasza. Pomieściliby się u niej w pokoju. Ale nie śmie spytać, czy może ich zaprosić.

-  Opowiedz mi o Saszy... - prosi kiedyś Michałek. Leży już w łóżku. Co by tu opowiedzieć nowego - zastanawia się Natasza.

-  Opowiedz, jak jadł zielone śliwki... - Chłopiec upomina się o swoją ulubioną historię. Słyszał już ją ze trzy razy.

-  To było latem... - zaczyna Natasza. - Saszka miał wtedy pięć lat. Wdrapał się z dzieciakami sąsiadów na śliwę, u nich w ogrodzie. Wiedzieli, że nie wolno jeść niedojrzałych owoców, ale bardzo chcieli spróbować. Liczyli, że nikt ich nie zauważy...

-  I wtedy sąsiad wrócił z pola... - podpowiada Michałek.

-  No właśnie... - śmieje się Natasza.  Postanowił dać im nauczkę. Zamknął całe towarzystwo w ciemnej piwnicy. A potem...

-  Przebrał się w skórę białego niedźwiedzia... - Michałek aż piszczy z emocji. - I wszedł tam...

-  To kto komu opowiada - Natasza marszczy brwi z udanym oburzeniem - ty mnie czy ja tobie?

-  Ty, ty... - Chłopczyk przytula się do niej.

-  Wszedł tam, a oni w krzyk! Tylko Saszka od razu zauważył, że ten niedźwiedź ma gumiaki...

I Natasza całuje Michałka na dobranoc, jak swojego synka.

-  Zabierzesz mnie tam kiedyś, na wieś? - goni ją jeszcze jego głos.

Anna Onichimowska, Hera, moja miłość