Szklanka jest już pusta

Szklanka jest już pusta.

Można napełnić.

Jednak nie.

Szklanka jest pusta.

Szklanka jest nadal pusta. 

Czyjś nieopatrzny ruch i w szklance powstaje dziura.

Napełnienie szklanki nie pomoże.

Ktoś ma ją i nie robi nic.

Wada jest z Czyjejś winy.

Czyjaś wina nie budzi w Nim woli naprawy. 

Szklanka jest bardziej pusta niż dotąd.

Ten Ktoś wie, skąd pochodzi dziura.

Wie jak naprawić.

Ale nie.

Szklanka jest żałośnie pusta. 

Ale wystarczy wziąć szklankę w dłoń.

Jednym palcem zatkać dziurę, napić się i docenić, jak ona działa.

Zechcieć naprawić tą dziurę.

Niestety nie.

Szklanka jest na wieki pusta.

Przychodzi osoba.

Inna.

Widzi jak naprawić i chce naprawić.

Ktoś widzi to.

Zawiści.

Zazdrości.

Nie oddaje tak łatwo.

Jednak nie widzi.

Nie widzi że szklanka jest na drugim końcu blatu.

Inna osoba bierze szklankę, napełnia, wypija.

Zakleja dziurę.

Napełnia ponownie.

Szklanka nie jest już pusta.

Inna osoba pije więc.

Szklanka czuje się w końcu potrzebna i ważna. 

Ten Ktoś dostrzega zaskoczony.

Szklanka zniknęła.

Niech będzie, myśli, nie lubiłem z niej pić. 

Potem przyjdzie gorycz i tęsknota.

Choć szklanka była jaka była - kochało się z niej pić.

I'm looking at You through the glass
Don't know how much time has passed
Oh God it feels like forever
But no one ever tells You that forever feels like home
Sitting all alone inside Your head