Ból strata i pustka

Dawno mnie tu nie było. Ktoś bardzo prosił o notkę ale je nie było teraz jest. Wiecie myślałem że miłość naprawde może być wieczna że przezwycięży wszystko strach ból zwątpienie. Że nigdy się nie skończy bo ja mam Ją o ona ma mnie... niestety wychodzi na to ze znowu byłem głupi że wierzyłem. W nas w to ze możemy być razem pomimo wszystkiego i pomimo wszystkiego. I w to ze będziemy w tym trwali. Odkąd dzisiaj rano się zbudziłem próbowałem o tym nie myśleć. Powstrzymywałem łzy ale kiedy ostatnia osoba wyszła z domu nie potrafiłem już nagle wezbrało we mnie to wszystko. I płakałem i płacze chociaż już niemam czym moje ciało wyginają już teraz tylko suche spazmy bólu i żalu po tym co było. Po tych wszystkich cudownych chwilach spędzonych razem i po tych które miały jeszcze być ale nie nastąpią. Mam wrażenie że powoli umieram umiera we mnie Wojtek a rodzi się ktoś nowy i wierzcie nie będziecie chcieli go poznać. Nie będziecie chcieli poznać człowieka którego zniszczyła miłość tak wielka że go przerosła w chwili w której się wydawało ze będzie cudownie. Na parę dni przed naszą rocznicą.... Żegnajcie nie będę już płakał po prostu odejdę w ciszy w bólu i zapomnieniu z głęboką raną na sercu która już nigdy się nie zagoii... Deavorn