SUBORTUS

Tydzień wstecz: wrak człowieka, problem z pokonaniem odległości pokój-łazienka. Twarz niczym maska nie wyrażająca żadnych pozytywnych emocji. Łzy, tak, oczyszczenie totalne. Smutek, wszechobecny, dogłębny, niszczący, wnikający w najodleglejsze zakątki mojego wnętrza. Ja-człowiek autodestrukcja. I ta przenikliwa pustka, zimna otchłań, dosłowne NIC. Nocne koszmary, wizje, poty, dreszcze , wybudzanie się z krzykiem.
Dwa tygodnie. Organizm się oczyszcza, czuję zapach toksyn wyparowujących wolno i niechętnie z mojego ciała. Fizyczny dyskomfort znika, odzyskuję swoją osobowość i szacunek do własnej osoby. Koniec okłamywania siebie i wszystkich dookoła.
Dziś: budzę się rano i wreszcie czuję, że żyję, tym prawdziwym życiem, a nie jego marną imitacją dającą chwilowe uciechy. Wreszcie przespałam prawie całą noc. Świadomych koszmarów i paraliżu sennego brak. Jadę samochodem i z uśmiechem na ustach śpiewam słowa piosenki tak głośno, jak pozwalają mi na to płuca i krtań. Zwalniam przy porcie kontenerowym, oczy jaśnieją na widok magicznego wschodu Słońca, tak bardzo oddającego początek, mój początek, początek czegoś dobrego. Wracam do domu i rzucam się na szyję kobiecie mojego życia i obejmując ją czuję, jak piękne jest życie i że nic więcej tak naprawdę już mi nie potrzeba. Bez Niej niemożliwe nigdy nie stałoby się możliwe.
Rzeczywistość jest na tyle piękna, że nie trzeba jej na siłę ulepszać zatracając się i stając się gorszą wersją samego siebie, alter ego w dosłownym znaczeniu. Magia tkwi w miłości. To w jej oczach, dotyku, barwie głosu i sposobie w jaki układają się jej usta, kiedy się śmieje chcę doszukiwać się odmiennych stanów świadomości.
Sensualizm.
Dziękuję za cierpliwość.

http://www.youtube.com/watch?v=q7PieJatM_k