.

Z dnia coraz częściej odchodzą ode mnie siły. Nic mi się nie chce. Łapie tą cholerną monotonność jesieni pomimo, że nie mogę, nie chcę, a jednak& Zbliżają się dni, których nie lubię obchodzić. Za miesiąc wszystkich świętych, zacznie się jeżdżenie na cmentarze, zapalanie zniczy, ozdabianie nagrobków kwiatami& I tylko to będzie na pokaz, jak zawsze. Bo kto w dzisiejszych czasach pamięta o tym, aby w ciągu całego roku odwiedzić te miejsca, w których pochowani są nasi przodkowie, bliskie osoby? Rzadko kto ma na to czas, bo przecież teraz każdy jest tak zalatany, zabiegany, że nie ma nawet tych pięciu minut podczas wolnej chwili, aby tam zajrzeć. Przecież to wiele nie kosztuje& Nie trzeba się mocno wysilać, wystarczy odrobinę pomyśleć, poczuć chęć zrobienia czegoś dobrego dla kogoś& Dla ludzi, którzy kiedyś byli dla nas ważni, którzy coś znaczyli, którzy dali nam historię, zostawiając tyle wspomnień&

Autobusy znów będą przepełnione, ulice w korkach& Wieczorami będzie można zaobserwować obraz światełek bijący od zniczy, ale co to tak naprawdę da skoro za chwilę i tak nikt nie będzie pamiętać, aby wrócić w tamte miejsca i posprzątać groby, które przez kolejny rok będą stały puste, brudne& Jedynie ich powierzchnie będą pokrywać jesienne liście, krople deszczu, czy płatki śniegu, a podczas wiosny i lata różne pyłki, czy płatki opadających kwiatów& A to wszystko połączy się z kurzem brudzącym jedynie o wiele bardziej te magiczne miejsca.

Po tym wszystkim nastąpi odliczanie do świat i znów się zacznie kolejne zabieganie, brak czasu na wszystko, organizowanie życia i powstanie sztuczna atmosfera, jak zawsze. Bo przecież co roku jest to samo, ale może kiedyś to się zmieni? Chociaż ciężko to stwierdzić, bo ile razy można powtarzać sobie to wszystko, że będzie dobrze, jak nie będzie?

Los rzadko kiedy się uśmiecha& Chociaż w końcu po tylu latach mógłby zmienić swój kierunek i mógłby pozwolić mi na radość. Może w końcu nauczyłabym się doceniać, to co wokół mnie się znajduje, to co mam przy sobie.