lustrzane odbicie.

kamienice w centrum miasta z dużymi oknami i balkonami tonącymi w pelargoniach. jezioro o przejrzyście czystej wodzie. maleńkie sklepiki z drewnianymi szyldami. rozległe łąki porośnięte wolną roślinnością. fontanny ozdobione świadectwem dawnych epok. rozgwieżdżone niebo nad cichym lasem. małe, ceglane domki. wiatr tańczący zwinnie wśród górskich szczytów. labirynty torów i turkot pociągu. nieokielznane fale mórz. kolorowe stoiska na festynach. wartkie rzeki i gołębie zrywające się do lotu.
drewno, cegła, marmur, żelazo.
słońce, zboże, liście, mgła.

i my, zanurzeni w wielkich fotelach małej kawiarenki, pijemy herbatę, oddając się wspomnieniom minionych wędrówek.

och, gdybym tylko potrafiła wyciągnąć z wszystkich tych elementów esencję piękna i ująć ją w slowach! stworzyłabym setki pamiątek o formie wiecznej, lecz plastycznej. monumentalne gmachy i liche drzewa zostałyby na zawsze wpisane w papierowe wspomnienia, przeniknęłyby sobą kartki i istniały obok siebie, tworząc chaotyczną harmonię.

za każdym razem, gdy ujęłabym je w ręce, powróciłabym myślą do tamtych chwil, zobaczyłabym odwiedzone niegdyś miejsca. usłyszałabym ich dźwięk, poczułabym ich zapach i atmosferę. po raz kolejny ogarnąłby mnie nieopisywalny zachwyt. zachwyt, który odurza, odrywa od rzeczywistości, pozbawia słów. tak, pozbawia!
dlatego też zazwyczaj w konfrontacji z doskonałością, stoję z uśmiechem na twarzy, wydając z siebie niemy okrzyk.

cudowności!

unosząc się w swoim monologu, zapominam o chłodnej już herbacie. mój towarzysz siedzi naprzeciw mnie, obkręcając niesfornie ucho pustej filiżanki wokół palca.
och - znów nic nie powiedziałeś.
znów milczysz.
i bynajmniej nie z zachwytu.

mój najdroższy podróżniku! opowiedz mi raz jeszcze o swoich wojażach. oczaruj mnie relacjami z dawnych przygód, a słowami namaluj mi w głowie obrazy najpiękniejszych miejsc, jakie miałeś okazję widzieć! kochałam i kocham twoje opowieści. proszę, nie rezygnuj z nich!
gdy mówisz, mogę razem z tobą spacerować po szlakach z przeszłości.
mogę doznać twych wygasłych już emocji.
mogę złączyć się z tobą duszą.

a tego pragnę najbardziej.