ostatnia lalka.

księżniczko majestatycznie zawieszona na żyrandolu! opuszkami smukłych palców muskasz wyciągnięte ku tobie dłonie. wśród różnobarwnego tłumu stoję maleńka ja, chciwie łaknąca twojej doskonałości. każdy z nas pragnie posiąść jedną z twoich części. niektórzy próbują dosięgnąć naszyjnika zdobiącego twój skromny dekolt diamentową łzą, inni zaś zerwać z twych ramion gronostajowy szal, a szubrawcy ukryci we frakach podrzeć twoje jedwabne pończochy! pozostali podnoszą ręce w nadziei otrzymania jednej z dziewiętnastu części twojej duszy. unoszę je wraz z nimi, negując resztki swej wyjątkowości.

och, proszę cię - naucz mnie emanującej z twej natury subtelności, kunsztowności, lekkości i łagodości!

chciałabym stać się dokładnie taką, jak ty.

z dumą bijącą z oczu spacerować wśród nieprzyjaciół.

traktować pozostałych z naturalną uprzejmością.

atakować niepokój spokojem ducha.

lecz przede wszystkim zmieniać świat tylko jedną frazą.

barwnym językiem snuć opowieści, słowem dekorując ściany, a z głosek zaparzając herbatę.

czuć na ciele ciepło wyobraźni i dotyk tysiąca poduszek uszytych z fabularnych nici.

być jednocześnie damą spacerującą w ogrodzie, łajdackim piratem na bezkresnym oceanie, przekupką na Campo di Fiori i więźniem w Bastylii.

stukrotnie przeżyć swoje życie, stukrotnie umrzeć pod gilotyną, mieczem, deszczem strzał lub pocisków.

i obudzić się w małym pokoiku o oknie skażonym dymem, z dłońmi założonymi na twarz i lokami w nieładzie.

och, proszę was - złapmy się za ręce, moi drodzy przyjaciele! ku górze wznieśmy jedynie nasze głowy. otwórzmy szeroko oczy, zamknijmy zaś usta i wsłuchajmy się w ciszę. jeśli nam się uda, usłyszyły głos tej małej dziewczynki.

a wtedy poznamy ją całkowicie.