bocca di rosa.

zimą zachwycasz swą formą,

przyjmujesz postać fraktala,

niepowtarzalnie tańczysz w powietrzu,

wplatając kryształy w warkocze,

nakładasz róż na moje policzki,

proszę - zatrzymaj się

i pozwól złapać się w dłonie.

wiosną zaś zmieniasz swą barwę,

łącząc subtelność morskich pereł

z ważkością zachodu słońca,

ożywasz w otoczeniu zieleni,

odurzasz efemerycznym zapachem,

proszę - nie daj się porwać

i pozwól złapać się w dłonie.

latem grasz dla mnie wzniosłą melodię,

pozostając ukrytym wśród szeleszczących traw,

towarzyszysz mi przy każdej podróży,

podążając za mną niezauważalnie

po kwiecistych łąkach,

proszę - ukaż się

i pozwól złapać się w dłonie.

jesienią zaś się wyciszasz,

drżąc z każdym podmuchem wiatru,

plamiąc się barwą krwi,

z upływem czasu słabniesz,

nikniesz!

proszę - wytrzymaj jeszcze moment

i pozwól złapać się w dłonie!

***

jestem zakochana w abstrakcyjnym pojęciu. w myśli, duszy, idei.

stoję na środku pokoju o suficie sięgającym nieba, zaś ścianach pokrytych złotem i lustrami. przyciskając do piersi dwa cieńkie tomiki wierszy, obracam się dookoła własnej osi.

tańczę z poezją.

nie - z poetami!