To nie jest tak, że się waham, że jestem niezdecydowana i niepewna. Po prostu najbardziej czego nie chcę, to narzucać się. Wolę nie odzywać się pierwsza w obawie, że komuś chociaż przez sekundę przemknie przez myśl, że jest już mnie za dużo. Dlatego czekam, aż setny raz powiesz, że chcesz ze mną gadać i że mnie lubisz. Dopiero wtedy zaczynam odrobinę w to wierzyć. Delikatnie, żeby się nie narzucać. Gdzieś między wersami wejść. Problem jest jednak dużo bardziej skomplikowany, ponieważ jednocześnie wszyscy pragną bliskości. Wszyscy jej pragną, ponieważ bez niej jest się osamotnionym we wszechświecie - bez przyjaciół, bez kochanka, bez osoby, której można zaufać, bez kogoś komu można pokazać wszystkie swoje rany. A rany się nie wygoją, dopóki nie zostaną otwarte. Im bardziej je okrywasz, tym niebezpieczniejsze się stają. Mogą zmieniać się w raka.
Prawdziwa kobieta ma zasady, ambicję i plany, szacunek do swojego ciała, kocha bezgranicznie i nie zawodzi. Ma również granicę wytrzymałości i nawet kochając całą duszą wybierze rozstanie zamiast bycia na drugim planie i upominanie się o czułe słowa, bo wie ile jest warta.