#8.

`Klękamy nad grobem matki,czy nad grobem dziecka.
Lecz nie jesteśmy sami,bo z nami psychika klęka.
Cmentarz pełen drzew,tak jak plaże pełne mew.
Oczy pełne łez,lecz to nie jest smutków kres.
Dobrze wiesz tej jesieni - nic się nie zmieni.
Żeby coś docenić,najpierw musimy coś stracić.
Tak jak bracia tracą siostry albo siostry braci.
Ale śmierć bliskiej osoby,to za duży nacisk.
Dla tak małej postaci,za wysoka cena.
Na pewno jej nie zapłaci,widzę dziecka oczy.
Razem z tym dzieckiem płaczę,
Nigdy nie będzie tak samo,od dzisiaj jest inaczej.
Powiedz bracie mi na ucho,czy tak już musi być?
Że człowiek z drugim człowiekiem,nie potrafi w zgodzie żyć?
Ludzie nie pytają Boga i dlatego wolą płakać.
I przez całe lata,brat brata tak jak kata nienawidzi,szydzi z jego życia.

. . .