nogi, nogi, nogi

Wrócili.

Poobrażali się na siebie [poobrażała się na cały świat],

pośpiewali [ zdałniony koleś z biczbaru-przystańżywiec: oł jee już z daleka widzę, że zbliżają się do nas nasi soliści, którzy napewno zaraz uraczą nas jakąś wspaniałą piosenką, za jedyne 20 żetoników wspaniały plażowy ręcznik! kupujcie ŻYWCA!].

Pojedli [bułka? głogny? zawsze!].

Poszpanowali angielskim [helithyl bith].

Pojedli lodów [czarny lasssss i kornetto, proszę nie siedzieć na wprost kasy!!].

Powdychali jodu[?] (inwestycja życiowa w koreczki zapachowe).

Zachody słońca pooglądali [zobaczyć mój tyłek na skalę całej plaży - żadna przyjemność].

Pozamykali szafę na klucz.

Problem w tym, że zaczyna się tą wspaniałość doceniać dopiero podczas oglądania zdjęć i nagrań.

I to nie dzięki dobrej jakości zdjęć czy coś.

Kiedy po raz kolejny dochodzę do wniosku, że spierdoliłam, to mam ochotę rzucić się z okna.

Jak zwykle trzeba przerabiać kilka razy ten sam temat, żeby cokolwiek wywnioskować.

Nie umiem tak jak kiedyś popatrzeć wokoło i zamiast dostrzegać, że krzesło połamane, to przypomnieć sobie ile radochy było przy jego łamaniu.

Kiedy w ogóle było ^{"tak jak kiedyś"}?

Może wtydy, jak jeden nie był mądrzejszy od drugiego tylko wspólnie byli głupi.

I rozmawiali ze sobą, a nie komunikowali czy zawiadamiali.

Tęsknię...

Tylko sama nie wiem czy do tego co było rok temu, a może jedyny miesiąc wcześniej.