Schizofreniczka.

W życiu masz zawsze dwa wyjścia:

albo walczyć o swoje, albo patrzeć jak przestaje być Twoje.``

Oj, zapuściłam się strasznie, nieprawdaż?

Może to z braku czasu, może z braku chęci a może po prostu z czystego lenistwa?

Każda opcja a raczej wymówka jest dobra, teraz tylko wybrać najlepszą.

A najlepsza to chyba brak czasu.

Ostatnie dwa miesiące (czyt. grudzień-styczeń) nie należały do najlepszych.

W ciągu jednej chwili mogłam stracić wszystko, przez samą siebie i przez własną głupotę.

Był to najgorszy czas.

Powoli wychodzi wszystko na prostą.

Może i karma wraca, co prawda trochę późno, ale lepiej późno niż wcale.

Zdałam prawo jazdy, pięc dni wcześniej wygrałam konkurs, w sumie powinnam się cieszyć jak szalona,

skakać, śpiewać, tańczyć, krzyczeć.

Ale tego nie robię. Dlaczego?

W sumie z konkursu już dawno zrezygnowałam i trochę o nim zapomniałam,

ale jakie było moje zaskoczenie gdy o drugiej w nocy dostałam wiadomość od Darii że miała rację że wygram.

Na początku nie wiedziałam o co jej w ogóle chodzi, dopiero po chwili do mnie doszło.
W sumie uśmiechnęłam się i pomyślałam ''no fajnie".

I na tym się skończyło.

Normalni ludzie od razu po zdanym egzaminie cieszą się jak cholera, a ja?
A ja byłam w takim szoku że chyba dopiero po dwóch dniach dotarło to do mnie że mam to już za sobą,
że już niedługo wsiądę do białej strzały (SAMA!) i pojadę gdzie mnie koła poniosą.

Już nie mogę się tego momentu doczekać, mam tyle planów do zrealizowania,
tyle znajomych do odwiedzenia że chyba na jednym pełnym baku nie ujadę :D

Mm straszną dziurę w głowie od pewnego czasu.

Od rana towarzyszy mi złe przeczucie, a może to wyrzuty sumienia z powodu
że mało kontaktuję się z rodzicami i Młodą?

A może coś się stanie?

Nie wiem, na prawdę nie wiem.

Musiałam iść na spacer żeby odetchnąć świeżym powietrzem, zadzwonić do Marty i porozmawiać o głupotach.

Zrobiło mi sie trochę lepiej, ale nie do końca.

Coś jest nie tak, a ja nie wiem co, zaczyna mnie to denerwować.

W ogóle ostatnio strasznie mi hormony buzują.

Potrafię się zdenerwoać z byle powodu jak również rozpłakać.

Jest to na prawdę męczącei nie wiem co jest tego powodem.

Aczkolwiek dzisiaj coś się zmieniło, mam bardzo pozytywne nastawienie do świata, do ludzi.

Dobra energia mnie nie opuszcza i oby tak zostało!

Chociaż przez jakiś czas.

Ostatnio mało się śmieję, na pewno już nie tak jak kiedyś, jak zaczynam się głośno śmiać od razu jestem uciszana. 

Od zawsze byłam osobą głośną, wszędzie było mnie pełno i jeszcze jak mnie nie było widać to już było słychać.
To raczej się nie zmieni z wiekiem, jedynie może trochę swoją częstotliwość zmniejszyć.

Ale to nie jest dobre dla mnie, ponieważ wtedy czuję że nie mogę być w pełni sobą,
a o to chodzi w życiu prawda? Żeby być sobą w każdej chwili, każdej sytuacji.

Co prawda nie zawsze jesteśmy być sobą w 100%, ale jakąś cząstką na pewno.

Nikt ani nic nie może zmienić Nas na tyle byśmy przestali być sobą, byśmy stali się kimś innym.

Kimś kim byśmy nie chcieli być.

Miłość to coś na co czekamy.

Wyobrażamy sobie pierwszy pocałunek, pierwszy seks, nasze pierwsze "kocham cię".

Nie umiemy jednak wyobrazić sobie naszego złamanego pierwszy raz serca.

Może jest to zbyt bolesne, żeby sobie wyobrazić, ale patrząc na to z innej strony,
bolesna miłość może nas naprawdę zmienić.

To utrata miłości czyni nas tym kim jesteśmy.

Mamy miłość - mamy wszystko! 

I chcemy już laaaato!