.

cześć to ja.

chociaż nie jestem już czarna jak na tym zdjęciu, choć nie mam tylu lat bo za pewne o 3 więcej i mam więcej pryszczy na twarzy to chciałabym wyznać, że w środku nadal jestem PRAWIE tą samą osobą.

po 1. nadal mam w swoim życiu kilka osób, które są dla mnie cholernie ważne, które kocham i dla których nie jestem wystarczająco dobra.

po 2. nadal mam uczucia i rani mnie dużo rzeczy tak samo mocno jak raniło zawsze.

po 3. nadal nie potrafię zrozumieć dlaczego inni się pozmieniali tak dookoła.

po 4. nadal mam swoje gorsze dni, gorsze momenty kiedy potrzebuję kogoś kto mi powie coś miłego.

po 5 i 10 i 1000 nadal widzę, że jestem tą gorszą, czarną owcą w stadzie.

dlaczego PRAWIE?

zauważyłam, że od pewnego czasu zaczynam więcej rzeczy dusić w sobie tylko po to żeby było dobrze.

Przez to coraz częściej obrywam i czuję, że zmierzam w złą stronę, bo zamykam się w sobie.

Zeszłoroczne wydarzenia związane z moim mówieniem co myślę wyszły mi bardzo na złe, więc teraz milczę.

Nie mówię jak kiedyś, że czuję się olana i potrzebuje uwagi.

Nie mówię jak kiedyś jak bardzo bolą mnie słowa kierowane do innych o mojej osobie.

Nie mówię jak kiedyś, że ja też się staram, też coś robię chociaż kiedy widzę, że doceniani są tylko inni.

Nie mówię jak kiedyś, że coś mi się nie podoba, że czegoś oczekuję i na coś liczę.

Nawet nie potrafię zwrócić uwagi o pierdolony koszyk, który ktoś bezkarnie mi połamał i  nie ma ochoty się do tego przyznać.

i to tyle. pora zakończyć ten dzień, bo już chyba gorzej dużo gorzej być nie może.

*zgubiony telefon

*kłótnia

*kolejna bolesna prawda

*kolejne dolegliwości

*nieudane próby poszukiwań

dzięki, cześć...