ciężkie buty na krwawym kwarcu i ten boży poklask z krateru. weszłam do studni wczoraj maestro
i kaganiec w bieli odrzuciłam jak krem z pościeli, półsen na karym motorze i warkot w ciszy
jak stary kot pułkownik pod miętową falą trytonów drażni nocny kielich, gdzie grzywę z kropel
ferrari wyżyma lew wojenny. Pochylasz się znów maestro w mokrym transie nad chłodem beczki
pełnej konwalii, i tyci mróz grzechocze jak dzwonek na kirze bzem kolana wiejskim poruszony,
a studnia wypływa butlą kaplicy na słodkie wapienne morze. Pochylasz się maestro, i nagle dźwięk
codzienny jak jęczmień skręcony w sprzączkę, bolesny gaj w którym pasat w szafir późny
zamknięty szarfę arcyszaleńca na proch składa zajęczy, jak gniew małego kapłana w stoczni
rosnącego rdzawym błyskiem świtu maszyn, dźwięk młodej wilczycy która ciepłym kłem
z miłością karci kark z którego błyska srebrny pociąg w trzciny.

Ten krzyżyk i lazur w odwróconym ciele
jak biegun stopiony w brzęk kołyski strąconej w kryształ.

Kocham dźwięk Chrystusa na Twojej szyi, winny maestro.

Tiersen:

http://www.youtube.com/watch?v=KGBV-UdvISw&feature=related