o czym myślą słonie

Na trzynaste urodziny kupiłam jej naginatę, ale dopiero po dwóch latach nauczyła się jej używać. Jako tako. 

Trzynaste urodziny. Dzwonimy z małą do Alexa.

- Alex, wpadnij na trochę.

Śmiał się dobre pięć minut, aż mu oczy zaszły łzami. OK, zgodził się. Wychodzą do ogródka, Alex rozbraja naszą miotłę i daje małej sam patyk, sam dzierży piękną naginatę. Mała oczu oderwać nie może od błyszczących rzeczy, a ostrze odbija słońce w przedziwny sposób. Po prostu łał.

Oczywiście po jakimś czasie Voldemorty zaczęły domagać się swoich broni. Oki, kiwnęłam na małą - już nie taką małą. Długie włosy spięła nad karkiem, uśmiech rozlewał się na całą twarz, ramiona spalone słońcem, piegi wszędzie, lat szesnaście.

No i im pokazała.

Na siódme urodziny kupiłam jej ochraniacze na kolana i kazałam ćwiczyć spadanie z drzew.

Samotne macierzyństwo to w ogóle jest sprawa.

Postanowiłam sobie, że i ona będzie szczęśliwym małżem, i ja będę szczęśliwym małżem. Tośmy sobie postanowiły.

Oczywiście nie szło. Pytała, próbowałam opowiadać, ale nawet to dumnie dzierżące naginatę stworzenie nie było tym, które 

nie mogło być

wyjęłam ją z siebie i przetwarzałam, przepoczwarzałam. Oczy odbijały każde odwrócenie_się_plecami, rzęsy chroniły te wszystkie odejścia przed wycieknięciem ze dna źrenic. Spalone słońcem ramiona, żeby zagłuszyć strach. Ciiii, nie ma nieba, nie ma piekła, ziemi nie ma, mówi słońce. Brąz opalenizny nigdy nie sięga kośćca, brąz od razu czerwienieje, skóra schodzi płatami jak ulewa. Piegi - po jednym dla każdej sekundy wahania. 

Nie pytasz - co jest snem, a: co nim nie jest.

Nie wolno mówić małej, bo mała usłyszy i wszelka przeszłość zatopi się w lustrze, okienna szyba pokaże odbicie środka zamiast pejzażu na zewnątrz.

Nie wolno. Stałaby się rzecz zła. Nie wolno przepoczwarzać wpsomnień aż tak. Bylilśmy innymi ludźmi. Każdego dnia, każdego roku.

Jesteś tylko snem, nie wolno umieszczać snu we śnie, więc jest cisza na dnie świata.