WIECZOROWĄ PORĄ

Zawsze bardziej wolałam noc. Ta pora mnie uspokajała. Kiedy byłam młodsza, siadywałam sobie w kuchni, brałam notatki różnej treści i, zasłuchana w miarowe oddechy rodziny, dawałam upust twórczym instynktom. Dorosłość zabiła owe instynkty, a noc kojarzy mi się ze snem, którego mam ostatnio za mało. Teraz noc już nie uspokaja, teraz mnie denerwuje. Denerwuje mnie ta kompozycja oddechów, wśród których brakuje mojego.

Noc to również czas, kiedy jesteśmy razem - On, Junior i ja. Tylko, że teraz tak dziwnie to życie wygląda, że zostajemy Junior i ja. I nie mogę mieć pretensji, bo w życiu chodzi o miłość, rozmawianie ze sobą na każdy temat i zrozumienie. Także ja kocham i rozumiem. 

Zrozumienie... Ja rozumiem.

Nataniel nie śpi. Dzisiaj nie spał 10 godzin, chociaż nie ma nawet dwóch miesięcy. Od szóstej rano do szesnastej nie potrafił się przyłożyć, próbowałam wszystkiego. Kiedy zasnął, starałam się uczyć. Potem była pobudka, karmienie i, teoretycznie, znowu sen. Nie wyszło. Śpi Tata, bo rano jedzie do pracy. A my trzymamy wartę. Nie wiem, o której Mały uśnie. Jestem gotowa na kolejną nieprzespaną noc. Taka moja rola.

W ogóle nie do końca rozumiem podział na role, ale nigdy nie byłam znawczynią teatru. Jedynie na maskach znam się całkiem nieźle, tego życie mnie nauczyło i nadal uczy. Masek się naoglądałam. I cały czas patrzę.

Wyobrażenia a rzeczywistość.