przyznaję się

gdy jest mi już totalnie smutno, lubię się pocieszać niepowodzeniami moich wrogów nieprzyjaciół

tyle, że oni są zbyt inteligentni, żeby się nimi chwalić

więc zostaję totalnie sama z moją próżnością

i jest mi nawet trochę głupio przed sobą

że zniżam się do tego poziomu

ale to daje mi świadomość, jak patogeniczny dla siebie i otoczenia staje się człowiek będąc nieszczęśliwym i niedowartościowanym

sinusoida

moja upragniona

czasem chce mi się krzyczeć, ale nie mam czym

więc płaczę, bo mam czym