tłumaczę się tym, że nie da się wszystkich uszczęśliwić

umiem za to wszystkich zasmucić

voila

(...) Ciągle pyta, jest zagubiony, czasami mam wrażenie, że bardziej, niż ja, ale przecież to niemożliwe. A ja tylko wzruszam ramionami, bo stworzyłam sobie jakieś życie w tym moim nieżyciu i jest mi dobrze, spokojnie, jestem wyciszona. Nie chodzi o maskę, tylko o pozory dla samej siebie, w które chwilami wierzę, gdy się zapomnę i wtedy jest nawet miło. Pozornie jest fajnie.

Spała wtedy, kiedy miała na to ochotę i budziła się, kiedy było warto.