(...)

   Są dni, gdy po prostu jest źle. Budzisz się wyspana w sobotę wolną od pracy, zbliża się południe, masz duże małżeńskie łoże całe dla siebie, rozciągasz się i ziewasz, nie martwisz tym, że kogoś odurzysz swoim nieświeżym oddechem. Nie musisz wstawać i robić nikomu śniadania, ale też nikt nie robi go tobie. Nie wstajesz po cichu przemieszczając się do łazienki na paluszkach, żeby nie zbudzić osoby obok. Otwierasz oczy i widzisz strugę światła uciekającą spod żaluzji, rozglądasz się, patrzysz na sufit, wzdychasz i myślisz "czas wstać". Wstajesz, bo wiesz, że nikt nie zatrzyma cię w łóżku igraszkami i porannym seksem. Jesteś tylko ty i twoja wolność. Juhu! 

   Co do tego typu sytuacji można mieć ambiwalentne odczucia. Z autopsji wiem, że zawsze będę chciała się znajdować w innym położeniu, niż aktualnie jestem. Zawsze coś nie gra. Przez to mam wrażenie, że moje życie to ciągłe pomyłki, znajdowanie się w nieodpowiednim miejscu i czasie, źli ludzie, złe decyzje, wszystko nie tak, jak należy, jakbym chciała zapakować książkę w pudełko o okrągłym dnie. Bez sensu. 

(...)

Kiedy się moje oczy dowiedzą, że znowu gasną?