Pamietam ten moment kiedy po raz pierwszy uslyszalem Twoj glos.

Zadzwonilas do mnie o szostej rano (u Ciebie byla siodma), i do tego bylem po nocnej zmianie w pracy. Pamietam, ze wieczorem kedy rozmawialismy doszlo do jakiegos dziwnego nieporozumienia i bylem na Ciebie troche zly, a Ty to wyczuwalas i chcialas mnie przeprosic i zapomnialas o roznicy czasu. Pamietam, ze mimo tego ze mnie obudzilas tak wczesnie, to czulem sie magicznie od tamtego momentu juz prawie do samego konca.

Czasami jest mi przykro, bo wiem, ze mimo tych wszystkich lat, prawdopodobnie juz nigdy normalnie ze soba nie porozmawiamy. Podziwiam Cie za to, ze jeszcze probujesz, nie spodziewalem sie tego. Wiem tez, ze bedziesz to czytala i czasami zastanawiam sie, czy nie pisac wszystkiego co chcialbym Ci powiedziec wlasnie tutaj. 

Od momentu w ktorym zgaslo, skonczylo sie to dziwne cos, co sprawilo ze ja i ty w ogole istnialo mimo tego ze bylas w zupelnie innym miejscu na swiecie i gdyby nie technologia to prawdopodobnie nigdy w zyciu bym na Ciebie nie trafil, nie wiedzialbym ze jestes... to dziwne cos, wiec wlasnie od tamtego momentu czuje sie samotny i wiem, ze juz zawsze bede. 

Gdziekolwiek i kimkolwiek teraz jestes, kocham Cie. Mysle i marze o Tobie kazdego dnia.

Widzialem ostatnio film ktory opowiadal historie czlowieka, ktory stworzyl sztuczna inteligencje na bazie kobiety ktora kochal. Bardzo mnie poruszyl, bo przypomninal mi bardzo ta moja platoniczna milosc do Ciebie. Jezeli kiedykolwiek mialbym mozliwosc, chcialbym potrafic odtworzyc sobie Ciebie. Chcialbym spojrzec na Ciebie z bliska, tak jak kiedys, nawet jezeli byloby to tylko iluzja. 

Zadzwon do mnie.

Znow nie moge spac...