Nigdy nie zagubić w sobie d z i e c k a.

Nauczyć się nie żałować. Igrać z losem. Gubić siebie bardzo intensywnie. W myślach. Szukać najlepszej z nich. Zaskakiwać. Poddawać się. Mówić. Znaleźć. Imponować. Pozwolić imponować. Nie szukając. Kochać, jak tylko się da. Móc pomóc. Wysłuchać, być. Stawiać przecinki w odpowiednich miejsach. Wiedzieć, gdzie jest znak zapytania. Słuchać jeszcze raz. Pogodzić. Wyciszyć. Spróbować, a co. Wyjechać. Tam. Planować. Realizować. Milczeć. Kosztować. Nic nie jest takie głupie i nic nie jest takie dziwne. Normalne. Wielowątkowe. Żegnać. Dziękować. Przepraszać. Sercem. Patrzeć rozumem. Śmiać się. Śpiewać. Tańczyć. Autentyczność. Pamiętać. Krzyczeć. Doświadczać. Życzyć dobrze. Intensywnie. Być dumną. Trzymać. Kreować. Tu. Teraz. Ja. Nie być taką p o w a ż n ą. Ale elegancką. Powabną. Kobietką. Dla nielekkich. Wyleczyłam się z k o m p l e k s ó w. Przyjmuję dawki pozytywnych bodźców. Nie sformatuję się. Chromolę. 23. 7. 940. 2016.

"- Mógłbyś sprawdzić, czy popełniłam gdzieś błąd? 
- No kurwa i chuj... od samego początku błąd..." :)))

Kruche to wszystko było, nieodparte na działanie czasu, pogody i ognia, a zarazem lekkie i łatwe w odbudowie w porównaniu z kamieniem. Nawet sady się przenosiło. Wykopywali wiosną młode drzewa i sadzili gdzie indziej. Pięć, dziesięć kilometrów dalej, w nowej ziemi, i się przyjmowały, rosły i potem mogłem w ich cieniu spędzać dzieciństwo.