Na wstępie ...

Było wio, były świece, były słowa które trafiały prosto w serce niczym miecze, rozpalając je do stanu wrzenia.

Spojrzawszy w jego oczy nie było widać kłamstwa, lśniły- widziałam tylko miłość.

Nie sądziłam że ten romantyk którym On był, kiedykolwiek odejdzie, że kiedykolwiek zostawi mnie samą, ze łzami na oczach.

Dziś mijają dwa miesiące i osiemnaście dni, a ja wciąż nie wierzę, że odszedł do kobiety idealnej.

Zadręczam się myślami, widokami rzeczy i miejsc które o Nim ciągle przypominają.

Wiem że kiedyś nadejdzie dzień w którym spojrzę jeszcze raz na tę drogę, przy której tyle się zdarzyło i nie poczuję w sercu żalu a puls nie będzie bił z prędkością światła, jednakże teraz, nie jestem na to gotowa.

Czy to normalnie nie radzić sobie tak ze stratą zwykłego człowieka który był dla nas całym światem ?