Dominika Mikołajczyk

*

fot.: Angelika Pietrzkiewicz

Chciałam napisac coś mądrego, takiego niepodobnego do Miśki.
Strasznie często ostatnio mam stycznosc z zawodzeniem zaufania. Wszędzie. To takie strasznie powszechne, nie podoba mi się to. Chociaż wiem, że nie jestem święta i mam w tym swój udział.

 Ale to takie... Ohydne.

Pozwalamy, żeby ktoś się do nas zbliżył, zwierzył, pokochał na jakiś sposób... I potem krach.

Czasem przez przypadek, czasem przez parę słów za dużo, czasem naumyślnie.

Powinniśmy bardziej myślec co mówimy (o tym też trzeba mi przypominac!).

Bo coś się dzieje, wbrew naszej woli.

"To nie tak miało byc, nie chciałem tego". Ale się stało. I wina nigdy nie jest po jednej stronie.

I wtedy pada słowo "przepraszam". Tak często nadużywane, prawda?

W końcu traci na swojej wartości, jest zwykłym, pustym słowem, bez pokrycia.

Bo mówiąc przepraszam obiecujemy, że coś się nie powtórzy.

Osobiście unikam tego słowa, bo mam problem z moją gadatliwością. Nie lubię kogoś okłamywac.

Wolę powiedziec, że jest mi przykro, prosic (błagac) o wybaczenie. 

Jeżeli jestem pewna, że to pierwszy i ostatni raz, to przepraszam.

Ale nie za często.

I nie przepraszajmy za coś, w czym nie mieliśmy udziału, no bez przesady.

*