Dodano: 14 MAJA 2008
Coś.
Coś.
Spoglądam za siebię i czuję żal. Żal do czasu, że tak szybko mija. Przypominam sobie siebię z przed roku, czy dwóch lat. Co wtedy było dla mnie ważne? Do czego tak gorliwie dążyłam? Dla kogo byłam w stanie poświęcić wszystko? Mam wrażenie, że tkwie w nieznanym mi dotychczas stanie. Mam wątpliwości co do swoich odczuć, priorytetów, marzeń, pragnień. Tęsknię za tym wiecznym optymizmem, radością z rzeczy ważnych lub całkowicie nieistotnych. Przypominam sobie spacery z R. Szukaliśmy razem czegoś, sami nie wiedzieliśmy czego. Niby miłości, niby szczęścia, ale i tak byliśmy spełnieni mając siebie. Nic nie potrafiło temu dorównać. Teraz jest inaczej.
Chciałabym cofnąć czas, lecz zatrzymać przy sobie M. Z niego nie potrafiłabym nigdy zrezygnować. Czy da się pogodzić tą prawdziwą Sandrę, która była zawsze cholernie szczęśliwa, lubiła tańczyć, goniła wiatr, cieszyła się z pierwszego śniegu, mogła godzinami leżeć na trawie z teraźniejszością? Tak bardzo bym chciała... Zrozumiałam, że nie da się tak po prostu zrezygnować z kogoś lub czegoś co było naszym sensem życia. Być może teraz ten sens jest trochę inny, lecz tamtem wcale nie zginął. Patrzę w przeszłość z bólem, ponieważ w końcu dotarło do mnie ilu przyjaciół straciłam. Zaniedbałam tyle cudownych osób, dzięki którym ten mój świat był taki kolorowy, może trochę zbyt bezstroski, ale mój. Tworzyłam go ja i ONI. A teraz ICH nie ma. Spieprzyłam sprawę.
To wszystko zaczyna mnie po prostu najzwyczajniej przerastać. Gdyby można było znaleźć złoty środek na te troski...
Chciałabym cofnąć czas, lecz zatrzymać przy sobie M. Z niego nie potrafiłabym nigdy zrezygnować. Czy da się pogodzić tą prawdziwą Sandrę, która była zawsze cholernie szczęśliwa, lubiła tańczyć, goniła wiatr, cieszyła się z pierwszego śniegu, mogła godzinami leżeć na trawie z teraźniejszością? Tak bardzo bym chciała... Zrozumiałam, że nie da się tak po prostu zrezygnować z kogoś lub czegoś co było naszym sensem życia. Być może teraz ten sens jest trochę inny, lecz tamtem wcale nie zginął. Patrzę w przeszłość z bólem, ponieważ w końcu dotarło do mnie ilu przyjaciół straciłam. Zaniedbałam tyle cudownych osób, dzięki którym ten mój świat był taki kolorowy, może trochę zbyt bezstroski, ale mój. Tworzyłam go ja i ONI. A teraz ICH nie ma. Spieprzyłam sprawę.
To wszystko zaczyna mnie po prostu najzwyczajniej przerastać. Gdyby można było znaleźć złoty środek na te troski...
