100 lat temu i dzisiaj

Czasmi człowiek znika. Nie ma go tak po prostu. W sumie to nawet niekt go nie szuka, a on sam nie wie, że zniknął. Wydaje się, że nie można tak zgubić drugiego człowieka, że nie da się tego niezauważyć. Jeśli człowiek sam nie zdaje sobie sprawy z tego, że nie ma go tak długo, to i inni zapominają.

Nie trzymałam aparatu w dłoniach przez 4 miesiące. Może to wcale nie jest długo, ale dla mnie to jak sto lat. Nie pasuje już do moich rąk tak, jak dawniej. Irytuje mnie jego kształt, waga, nie mogę się z nim pogodzić. Odmawia mi posłuszeństwa, nie chce uwiecznić tego, co widzą moje oczy. A może to oczy widzą coś, czego nie ma. Chyba jeszcze nie pora. 'Jeszcze', bo mam nadzieję, że jednak nadejdzie. Może trzeba więcej czasu..

Pojawiam się jednak, bo nie chcę zniknąć, ciągle jeszcze mam nadzieję, że wrócę.

Radosnych Świąt i Nowego Roku przyjemniejszego od poprzedniego!