przeszłość

czekałam na tą rozmowę półtorej roku. jak głupia czekałam na zwrot akcji i ciągle miałam to imię w głowie. nie rozumiałam dlaczego, tak nagle, serce ciągle wracało do wspomnień, do tego miejsca, do tego człowieka. nawet gdy już poukładałam sobie życie na nowo to i tak ciągle miałam w głowie chęć powrotu. intensywne kilka miesięcy które nie dały mi żyć.

doczekałam się.

kilka godzin szczerej rozmowy i dowiedziałam się w końcu, dlaczego

dowiedziałam się również, jak bardzo tęskniłam

otrzymałam przeprosiny

oraz

potwierdzenie, że to było coś wyjątkowego, coś co zostało zgaszone zanim zaczęło się pożądnie rozpalać.

pogodziłam się z tym już.

teraz, po tak długim czasie jestem w stanie końcu napisać ostatnie zdanie w tym rozdziale:

zawsze będę pamiętać, M.