#

Może kiedyś.
Może gdzieś.
Może letniej nocy.
Może u Ciebie.
Może u mnie.
Może z Tobą
Może beze mnie.


Może nigdy.

To przykre,
że najpiękniejsze słowa padają akurat wtedy,
gdy trzeba odejść...

I jeszcze jutro się obudzisz,
i zaboli,
i pojutrze też,
ale z każdym dniem coraz mniej...

Wiesz, temu jednemu mężczyźnie chciałabym dać, tak zwyczajnie, tak najzwyczajniej w świecie - jak podarek imieninowy czy urodzinowy - całe moje życie. Bez reszty. Chciałabym być z nim i podróżować z nim, i czekać na niego wtedy, kiedy nie mógłby mnie ze sobą zabierać. Chciałabym dla niego utrzymywać dom w czystości i robić zapasy na zimę, kompoty, konfitury, marynować grzyby, kwasić ogórki, butelkować szczaw, pomidory, kisić kapustę i inne wspaniałości. Chciałabym mu zrobić na drutach albo na szydełku długi długi ciepły szalik i ciepły sweter, i ciepłe rękawiczki, i ciepłą czapkę, i bardzo ciepłe skarpety, i w ogóle. Bo to tak jest, że dla siebie, owszem, można coś tam zrobić, ale dla drugiego człowieka to już można coś niesamowicie pięknego zrobić, wszystko.

Wszystko.

Popełnisz kilka błędów,
będziesz wiedział jak masz żyć.

`To takie przykre nie móc żyć bez kogoś,
kto może żyć bez nas.
`Potrzebować kogoś,
kto nie potrzebuje nas ; (