http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=-ZzXXbufSZQ

Dzień pierwszy.

Otworzyłam oczy. Powieki miałam ciężkie, usta piekły mnie niemiłosiernie. Leżałam w ciemnym pokoju. Nie pamiętałam jak się tu znalazłam, nie miałam pojęcia gdzie mogę być. Nie wiedziałam, co robiłam w ciągu ostatnich dni, nie pamiętam żadnych ludzi, nikogo. Dopiero gdy go zobaczyłam, przypomniałam sobie, że go wcześniej widziałam. Siedział w rogu pokoju, na koślawym krześle, patrzył na mnie, obserwował mnie. W jego wzroku było coś złego, złego dla mnie.  Przypomniałam sobie, jak wpakował mnie do samochodu, związał, potem zakneblował. Pamiętam uderzenie w tył głowy, potem już nic. Ból. Odwróciłam wzrok od jego przenikliwych oczu.  Nie, nie będę krzyczeć. Nie dam mu satysfakcji. Zresztą nawet nie mam siły. Nie zależy mi.  Spróbowałam poruszyć nogą. Ból przeszywający całe ciało, ale udało się, poruszyłam. Znów jego przenikliwy wzrok. Czułam go na sobie, mimo, że wcale nie widziałam.  On mnie porwał.  Uprowadził. Zabrał. Może mnie zabić. Mimowolnie zaczęłam myśleć, czy mam szansę, aby stąd uciec. Ale chwila. Skoro miał by mnie zabić.. to czemu jeszcze żyje?  Spojrzałam w jego oczy. Były ciemne, niby niebieskie, a czaiło się w nich coś strasznego, coś złego.  Zauważył. Wstał z krzesła. Podszedł do mojego łóżka. Nie chciałam żeby był blisko, nie chciałam, żeby tu w ogóle był. Bałam się go.  `Jesteś moja`. Usłyszałam te słowa, słowa które mną wstrząsnęły.  Jeszcze niedawno dałabym wszystko, aby usłyszeć takie słowa od chłopaka. Teraz, dałabym wszystko aby ich nie słyszeć. Nie od niego. Nie chciałam znać jego głosu. Nie chciałam aby ten głos wypowiedział te słowa. Jego twarz zbliżała się do mojej nieuchronnie. Wyciągnął rękę, widziałam jak zbliża ją do mojej brody. Dotknął palcem moich ust. Krzyknęłam.

Dzień drugi

Przez zasłaniające okna zasłony do pokoju wlewało się słońce. Bolała mnie prawa dłoń, po tym jak wczoraj uderzyłam nią jego. W ciągu dalszym nie ruszyłam się z pokoju, nie miałam po co. On dalej siedział na tym krześle, w rogu pokoju. Pilnował mnie.  W zasadzie, nie wiem jak długo już tu jestem.  Nagle poczułam sucho w ustach, poczułam jak bardzo chce mi się pić. Nie miałam jednak zamiaru prosić jego o cokolwiek, nie miałam zamiaru się nawet do niego odzywać. Oblizałam wargi. Piekły mnie po tym jeszcze bardziej. Chyba zauważył mój gest, bo wstał i wyszedł z pokoju.  W momencie gdy wychodził przez uchylone drzwi zauważyłam wąski korytarz. W pokoju panował półmrok. Miałam wrażenie, że po raz pierwszy zostałam tu sama. Mogłam wstać, zobaczyć co jest za oknem, mogłam próbować uciec. Myślałam nad tym, jak mogłabym mu się wyrwać, gdy wszedł do pokoju. W ręce trzymał butelkę wody mineralnej, szklankę i kanapki. Położył to na stoliku obok mojego łóżka, po czym bez słowa odszedł na swoje stałe miejsce. Muszę przyznać, że bardzo chciało mi się pić, ale nie chciałam tego robić przy nim. Nie chciałam mu pokazywać, że moje żyje zależy od niego. Zamknęłam oczy, powieki stawały się coraz cięższe, powoli traciłam świadomość..

Kiedy poczułam, jak ktoś potrząsa mną, obudziłam się. Byłam rozpalona, w ustach miałam sucho, wargi piekły mnie. Byłam spocona. Na domiar wszystkiego jego przeraźliwe oczy patrzyły w moje. Zorientowałam się, że cały czas trzyma rękę na moich ramionach.

`Majaczyłaś. Słuchaj dziewczyno, nie zgrywaj wielkiej bohaterki bo umrzesz. Napij się.`

Mówił to jednocześnie nalewając do szklanki wody. Nie chciałam tego przyjmować, ale nie miałam sił by się kłócić nawet ze samą sobą. Wiedziałam, że na chwilę obecną potrzebuję tego najbardziej na świecie.  Podał mi szklankę. Unikałam jego wzroku, nie patrzyłam mu w oczy, gdy brałam wodę. Przez długi czas po prostu piłam, szklankę za szklanką. Było to dla mnie ukojenie. Jednak nadal byłam rozpalona.  Poczułam, że potrzebuję też skorzystać z łazienki. Ale nie miałam zamiaru go o nic prosić, nie miałam zamiaru się do niego odzywać.  Przez moment pomyślałam, że on jest jakimś nadludzkim stworzeniem, że potrafi czytać w myślach, bowiem wstał, otworzył drzwi, po czym podszedł do mnie. Chwycił mnie za rękę w łokciu, wyprowadził na korytarz i wskazał dwoje drzwi. Tutaj jest kuchnia. A tu łazienka` I zostawił mnie na korytarzu, a sam wszedł to pomieszczenia które miało być kuchnią. Weszłam do łazienki. Zaczęłam płakać. Pierwszy raz odkąd tu jestem. Nie wiem, ile czasu upłynęło, zanim zaczął dobijać się do drzwi. Oczywiście nie odpowiadałam. Po jakimś czasie, może po pół godziny zdecydował się na wywalenie drzwi. Gdy mnie zobaczył skuloną, siedząca na posadzce na jego twarzy zagościł wyraz jakby.. ulgi.

`Idiotko. `

Super, pomyślałam. Włamałeś się tu żeby mnie wyzwać od idiotek. Jednak kolejne słowa mną wstrząsnęły.

`Myślałeś że coś sobie zrobiłaś. Martwiłem się o Ciebie, kretynko.`

Uderzyło mnie ciepło, ale nie takie przyjemne. Ciepło ze strachu. Z przerażeniem podniosłam wzrok na niego. To, co zobaczyłam chyba jeszcze bardziej mną wstrząsnęło. Kucał przede mną, a w jego oczach widziałam.. nie wiem, coś co mogło być zarówno pożądaniem, chęcią mordu ale też troską.. Gdy znów chwycił mnie za łokcie wykluczyłam troskę. Tym razem jednak już się nie bałam tak bardzo jak przedtem. Zaprowadził mnie do pokoju, do łóżka, a sam siadł jak zwykle, w rogu, na krześle. Zamknęłam oczy. Gdy już zasypiałam, ledwo dosłyszałam, jak powiedział: `Dobranoc.`

Agata

CDN.