http://www.youtube.com/watch?v=1TWYBuyU63U

czeka mnie randka z kolacją z mikrofalówki

Były dni, kiedy czuła się szczęśliwa, przekonana, że wszystko się jakoś ułoży, ale to uczucie równie szybko się pojawiało, jak znikało, pozostawiając jedynie smutek. Próbowała uporządkować sobie jakoś codzienne życie i trzymać się postanowień, które miały pomóc jej zapanować nad ciałem i umysłem. Chciała poczuć znowu , jak to jest po prostu żyć - zamiast snuć się niczym zombi i przyglądać się, jak żyją inni.

Nikt im nie powiedział, że mają dla siebie tak mało czasu.

Były i dobre dni, kiedy chodziła zatopiona w snach na jawie, z uśmiechem na ustach, przyłapywała się na chichotaniu, gdy szła ulicą i kiedy nagle przypomniał jej się jakiś ich wspólny żart.

nawet w jej śmiechu czegoś brakowało

Pragnęła żyć prawdziwie i pragnęła poczuć, że jej życie ma sens.

Już czas by przestać chować się w ciemności, podnieść głowę i zmierzyćsię z prawdą.

Nie potrafiłam, ot tak, odkochać się tylko dlatego, że już go nie było.

Nie znudziłeś mi się, tak jak wszyscy inni faceci.

Pragnęła, by ktoś się nią opiekował, mówił, że o nic nie musi się martwić i że on wszystkim się zajmie. Jakie proste byłoby wtedy życie.

Muszę wreszcie przestać przeżywać swoje życie w wyobraźni i przywoływać wspomnienia. To droga donikąd.

Nie wiem, jak mam o nim mówić. Nie wim, czy mam być smutna, czy wesoła, kiedy o nim mówię. Jeśli, mówiąc o nim, jestem wesoła, niektórzy mnie potępiają, bo oczekują ode mnie, że będę wypłakiwać sobie oczy. A kiedy jestem smutna, inni czują się tym skrępowani. Nie mogę żartować sobie  z niego, tak jak kiedyś często robiłam , bo nie wydaje się to właściwe. Nie mogę mówić o tym, co powiedział mi w zaufaniu, ponieważ nie chcę zdradzić jego tajemnic. Ja po prostu nie wiem, jak mam o nim rozmawiać. Ale to wcale nie znaczy, że o nim nie pamiętam.

Popadła w otępienie, marzyła o tym, co niemożliwe do spełnienia.

 But it's time to face the truth,
I will never be with you.