Opowiadanie Weroniki

ROZDZIAŁ XIII



Przyjaciel staje się fragmentem naszej biografii, jak data urodzenia, pierwsza szkoła czy imiona rodziców. ~Janusz Leon Wiśniewski



- To świetna okazja do poznania nowych, ciekawych ludzi.  usłyszałam po drugiej stronie słuchawki.

Od dziesięciu minut Melanie usiłowała namówić mnie na wyjście jutro na kolejny trening.

- No i Adam też będzie też będzie.  dodała, chichocząc.

Wywróciłam oczami i odłożyłam z hukiem książkę, którą trzymałam w ręce.

- On mnie nie interesuje.  wysyczałam przez zaciśnięte zęby.

- No to poznasz jakiegoś innego kapitana.  oparła między salwami śmiechu.

- Nie baw się w swatkę, Mel.  westchnęłam  Obie wiemy, że to tylko trening naszych, a tam jest jeden kapitan.

- Przystojny kapitan.  wtrąciła

- Czy ja wiem& - mruknęłam, przygryzając wargę.

Dobra, on jest przystojny. Ale co mi po tym, skoro to rozpieszczony dupek?

- Żartujesz, prawda? Powiedz, że żartujesz.  powiedziała śmiertelnie poważnym tonem  W skali od Roberta Pattinsona do Orlando Blooma, on wygląda jak krzyżówka Toma Feltona i Sama Claflina!  krzyknęła.

Mogłam sobie wyobrazić, jak rzuca się, zirytowana, na łóżko.

- Osobiście wolę Maxa Ironsa  odparłam spokojnie, przekładając telefon do drugiej ręki.  Melanie, nie mogę iść na ten trening. Muszę poprawić opowiadanie dla pani Finlay.

Szczerze, to kiedy zaczynałam rozmowę z przyjaciółką, nie miałam żadnej wymówki. Krążyłam po pokoju, z komórką przy uchu i usiłowałam wymyślić jakieś wiarygodne kłamstwo.

I nagle, BUM!

W stercie walających się na biurku papierzysk, rzuciła mi się w oczy historia, na którą niedawno zarwałam nockę.

To nie było kłamstwo. No, prawie. Nie musiałam jej poprawiać, bo dostałam 5+.

- Rozumiem cię. Lady Makbet też kazała mi poprawić moje wypociny.  westchnęła.

Zaśmiałam się, kiedy usłyszałam przezwisko pani Finlay, która była znana ze swoich surowych zasad i bardzo rygorystycznego systemu oceniania.

- Sama rozumiesz. Jej się nie odmawia.

- No, tak. W końcu to władczyni Śródziemia, Narnii, Alagaësii i Krainy Lodu.  dodała poważnie, po czym obie wybuchłyśmy gromkim śmiechem.

Kochałam takie momenty; wygłupiałyśmy się i śmiałyśmy ze wszystkiego, kiedy rozmawiałyśmy przez telefon. Postronny obserwator mógłby pomyśleć, że nie jesteśmy normalne, ale na tym polega przyjaźń: jedno spojrzenie na drugą osobę i oboje wiecie, o co chodzi. Jeden uśmiech, zdjęcie albo słowo potrafią zastąpić godzinną opowieść. Dzięki takim detalom, przyjaźń jest bardziej złożona i przez to  bardziej wyjątkowa.

- Jak chcesz, to poprawię twoje opowiadanie.  zaproponowałam.

- Mowy nie ma. Ostatnim razem, kiedy coś za mnie napisałaś, wyszłam na idiotkę, bo nie wiedziałam, co znaczy eksplikacja.  odparła stanowczo  Do tej pory nie znam znaczenia tego słowa.

- To jest& - zaczęłam tłumaczyć, ale mi przerwała.

- Dobra, cofam to. Nie chcę wiedzieć, co to znaczy.  dodała szybko.

Zachichotałam.

To moja Mel: uparta, rozrywkowa i lekko niedouczona. Ale kocham ją z każdą wadą coraz bardziej. W sumie, dla mnie te cechy nie są złe. One opisują najbliższą mi osobę i, chcąc nie chcąc, uwielbiam je. Tak samo jak Melanie Gromper.