`czas. czas. czas.

`Znudziła mi się praca

nauczyciela angielskiego w szkole publicznej

więc przekwalifikowałem się i wyjechałem za miasto,

żeby uczyć latania.

W gruncie rzeczy jest to dosyć łatwe.

Gdy położysz się na trawie i zaczniesz wgapiać się w niebo,

to zmieni się ono w ocean pod tobą,

a ty poczujesz, że spadasz.

No ale bądźmy poważni.

Niebo jest u góry a nie na dole ,

więc tak naprawdę będziesz się unosił.

Ot i cały sekret latania.

wchodzę zachwycona faktem, że mija czas, że internety takie bogate, że już rok ciszy, a tu ciągle wszystko po staremu. te same wspomnienia, tyle lat okiełznanych dzięki fotografiom. może tylko tyle, że słowa bardziej zrozumiałe, choć zawsze zostawało to dziwne coś, co nie pozwalało zniknąć wnętrzu. czasy niby całkiem inne, jakby sporo się pozmieniało. bo tu dorosłość zapukała, bo praca, bo całkiem inna codzienność, inny układ nocy i dnia. bo inne strony otwiera się w zakładkach, bo niby dojrzewamy, czy coś. ale tak naprawdę wciąż tacy sami, wciąż jakby trzynaście lat i nie więcej. wciąż ten sam pokój. ten sam kąt zdjęć z tą samą miną. wciąż ta sama muzyka plus minus. wciąż niezmienna sztuka latania od cdaction. zatęskniła dziwnie za potokiem słów, który robił z nas wieczne dzieci. za tym szeregiem twarz, który zawsze był. udajemy zbyt poważnych, jesteśmy zbyt głośni, nie słyszymy się nawzajem. a gdyby tak trochę wrócić? siedem lat, to nie wieczność. jeszcze tyle przed nami. nie cofajmy się. żyjmy dalej chwilą, jakbyśmy wciąż potrafili cieszyć się i przeżywać, jak jeszcze nigdy nikt. trochę dorośli, bardziej zaręczeni, myślący o poważnym tu i jutro. chcę tu i teraz. chcę bardzo uśmiechów i tych chwil, które jak płomyk, ale wiecznie.

`a gdyby tak zostać piratem?